آلبوم Luck and Strange از دیوید گیلمور + شنیدن تمام آلبوم

بنابراین، بله، فکر می‌کنم دیوید گیلمور در زمینه گیتار راک در سطح دیگری قرار دارد و اگر به این آلبوم به عنوان یک فرصت دیگر برای شنیدن کارهای او که هیچ‌کس دیگری نمی‌تواند انجام دهد نگاه کنید، شانس و عجیب یک پیروزی بی‌نظیر است. اما اگر به دنبال آهنگ‌های عالی هستید، خوب، “بله، من ارواح دارم” واقعاً عالی است، اما بهتر است انتظارات خود را برای بقیه تنظیم کنید.من طرفدار بزرگ در جزیره‌ای هستم (اگرچه نسخه زنده آن در زنده در گدانسک را نسخه برتر می‌دانم) و فکر می‌کنم رَتل دَت لاک آهنگ‌های خوبی داشت به علاوه نواختن معمولی فوق‌العاده گیلمور. من شانس و عجیب را به عنوان مجموعه‌ای از آهنگ‌ها کمتر موفق می‌بینم نسبت به دو آلبوم دیگر. هیچ‌یک از آهنگ‌های این آلبوم جدید بلافاصله مرا مانند “آبی” یا “نفس بکش” یا “به هر زبانی” از دو آلبوم قبلی جذب نمی‌کند. به عنوان مثال، “بین دو نقطه” – که ویکی‌پدیا به من می‌گوید یک کاور از کسی به نام برادران مونتگولفیه است. می‌توانم حدود شش هزار آهنگ دیگر را نام ببرم که او باید به جای آن‌ها کاور می‌کرد. رومانی گیلمور صدای خوبی دارد، اما ملودی آهنگ نسبتاً بی‌روح است، همراهی موسیقی کاملاً یکنواخت است و به طور کلی بیش از حد آرام است و هیچ چیزی در آن واقعاً توجه من را جلب نمی‌کند – تا اینکه دیو با آن گیتار الکتریکی آسمانی وارد می‌شود و ناگهان گوش‌هایم به آهنگ چسبیده می‌شود. شاید بهتر باشد از دقیقه ۳:۵۰ به بعد به آهنگ گوش بدهم چون تمام چیزی که از آن می‌گیرم همین است. به عنوان یک عذر برای گرفتن لحظات بیشتر ارزشمند از دیو که کارش را انجام می‌دهد (بعد از همه، او ۷۸ ساله است و برای همیشه نخواهد بود)، این آهنگ ضروری است – اما به عنوان یک آهنگ، بیشتر فراموش‌شدنی است.آلبوم با “نشانه‌های زندگی” / “کلاستر وان” / “کاستلوریزون” / “۵ صبح” باز می‌شود که یک قطعه سازبندی کیبورد و گیتار است، اما باید بگویم “گربه سیاه” نسبت به هر یک از دیگران به طور قابل توجهی کمتر محتوایی احساس می‌شود و برخی از آن‌ها نیز چندان محتوایی نبودند. خیلی کوتاه است که واقعاً تأثیر زیادی بگذارد، اما آلبوم را به شیوه‌ای باز می‌کند که گیلمور همیشه آلبوم را باز می‌کند و برای آنچه که کم دارد، کافی خوشایند است.در مورد بی‌محتوایی صحبت کنیم، اولین آهنگ واقعی، “شانس و عجیب”، تأثیر زیادی نمی‌گذارد و این با وجود ارکستری در کُر که تمام تلاشش را برای ایجاد حس سرود انجام می‌دهد. کل آلبوم تقریباً اینطور است – تنها چیزی که شما را جذب می‌کند گیتار دیو است، اما هیچ شکی نیست که وقتی این کار را انجام می‌دهد، شما را واقعاً محکم جذب می‌کند. همین موضوع درباره “صدای نی نواز” هم صدق می‌کند – در این یکی چند متن مشکوک وجود دارد که نگرانم (“هر چه لازم باشد/از مارها دوری کن/راه جهنم با طلا پوشیده شده است، به شما خواهند گفت/تمام چیزهایی که نیاز ندارید را خواهند فروخت”). به عنوان یک آهنگ دارای ضربی نیمه جالب است، اما چیز دیگری برای توصیه ندارد تا اینکه گیلمور با یک موج واقعاً عظیم از شکوه گیتار در انتها شروع کند و سپس من فکر می‌کنم: “آه، این همان چیزی است که من بلیط خریدم، این همان چیزی است که من پرداخت کردم تا بشنوم”. آیا هرگز قرار است دور و بر آواز خواندن “صدای نی نواز” راه بروم؟ نه هیچ شانسی. آیا قرار است فقط برای شنیدن ناله‌های شگفت‌انگیز گیتار دیو در انتها به آن گوش دهم؟ بله، قطعاً.”یک جرقه واحد” تا سه دقیقه اول واقعاً هیچ جرقه‌ای ندارد، وقتی که آن آثار شگفت‌انگیز گیتار گیلمور شروع می‌شوند. واقعاً جالب است که تمام آهنگ‌های آلبوم در دو بخش ارائه شده‌اند – بخش اول یک آهنگ واقعی است که هیچ چیز خاصی برای هیجان‌زده شدن ندارد، سپس بخش دوم یک سولو گیتار الکتریکی طولانی است که جذابیت واقعی آنجاست. تقریباً انگار دیو احساس می‌کند باید آهنگ‌هایی وجود داشته باشد، اما بعد از چند دقیقه قسمت آهنگی آن‌ها را کنار می‌گذارد تا شما بتوانید آنچه را که واقعاً آمده‌اید بشنوید.