درمورد ویرجینیا وولف

ویرجینیا در سی سالگی با لئونارد وولف، یکی از دوستان برادرش که عضو گروه بلومزبری نیز بود، ازدواج کرد؛ پیوندی که هرگز گسسته نشد.
ویرجینیا وولف مجموعه‌ای از کتاب‌های شکسپیر را در خانه نگهداری می‌کرده است که در یکی از دوره‌های افسردگی‌اش، کتاب‌ها را با دست خود جلد می‌کند و روی شیرازه‌ی آنها با دست‌خط‌ خود عنوان آن‌ها را می‌نویسد.
چه می‌شود اگر ویلیام شکسپیر خواهری داشت که تخیل و لطافت طبع او را داشت و مانند او طریقه‌ی استفاده‌ از کلمات را می‌دانست؟ آیا به مدرسه می‌رفت و صحنه را به آتش می‌کشید‌؟ ویرجینیا در کتاب “اتاقی از آن خود” ادعا می‌کند که این امر، غیرممکن است. او شخصیتی تخیلی به نام جودیت شکسپیر خلق می‌کند که خواهر ویلیام شکسپیر است. خواهری که مانند برادرش بااستعداد است اما اجازه‌ی رفتن به مدرسه را ندارد. پیش از آن‌که ازدواج کند و از خانه‌ای که اسیر آن شده بگریزد، زمان می‌گذارد تا چند صفحه‌ای را شتابان بنویسد. درحالی که برادر به شهرت و ثروت رسیده است، او نادیده گرفته می‌شود. جودیت در نوجوانی، برای فرار از ازدواج اجباری و به امید بازیگر شدن از خانه می‌گریزد‌ و در فقر و گمنامی به زندگی خود پایان می‌دهد. در این تجربه‌ی فکری، وولف تراژدی محدودیت نبوغ را به نمایش می‌گذارد، و در طول تاریخ به دنبال نشانه‌های این داستان‌های پنهان می‌گردد‌. او می‌نویسد: “وقتی کسی درباره‌ی‌ جادوگری که غرق شده است، یا زنی که توسط شیاطین تسخیر شده باشد، یا زنی خردمند که داروی گیاهی می‌فروشد، یا حتی مردی که مادری بسیار سرشناس داشته می‌خواند‌؛ آن‌گاه من فکر می‌کنم در جستجوی یک داستان‌نویس گمشده، یک شاعر سرکوب‌شده و یا یک جین آستین گمنام در سکوت هستیم.”

از نظر وولف، تبعیض علیه زنان مانع موفقیت آنها در عرصه‌ی ادبیات، هنر و دانش می‌شد. “اتاقی از آن خود” جهانی را تجسم می‌کند که آثار برجسته‌ی هنری به دلیل محرومیت و نابرابری سرکوب می‌شوند.
ویرجینیا وولف هم در مقالات و هم در داستان‌هایش، تجربه‌ی ذهنی را به قالب کلمات می‌ریزد. معمولا شخصیت‌‌های داستان‌های او با وجود خارجی‌شان عمیقا در تضاد هستند.
ویرجینیا با خواندن “اولیس‌ (Ulysses)” اثر جیمز جویس، شروع به نوشتن “خانم دالوی‌” کرد. مانند “اولیس” وقایع کتاب در یک روز اتفاق می‌افتد و در شرایط به ظاهر عادی آغاز می‌شود. “خانم دالوی‌ گفت که خودش گل‌ها را می‌خرد.