من جای مردگان بسیاری زیسته‌ام – نازگل صبوری

زنی که آخرین تصویرش در انبوه خاطراتم میان گل‌های زنبق گوشه‌ی حیاط است، وقتی با گالن‌های بنزین احتکاری دامادش، تن رنجورش را در آتش سوزاند و خاکسترش بر پشت‌بام خانه نشست. هنوز گل‌های سوخته‌ی توی باغچه را خاک نکرده بودیم که مرد عبوس توی عکس، خانه‌ی مادرزن تازه مرحومش را در قمار سوزاند، و زن، اجاره‌نشین خانه‌ی مادرش شد. آن پنجشنبه غروبی که مادرم پی شوهر عیاشش می‌گشت‌ و انگشت اهالی راسته، قمارخانه را نشانه گرفته بود، پدرم تمام زندگی‌اش را روی میز قمار ریخت و دختر فرنگیِ شهردار در آغوشی که هنوز هم بوی باختن می‌داد لوندی می‌کرد. آن شب مادرم در دالان تنگ و ترش پشت آشپزخانه‌‌مان نشست، بسته‌ی سیگار نم‌گرفته‌ای را از خورجین گِلیِ موتور پدر، که بوی تنباکوی‌ سر صبح و بنزین دم غروب رویش مانده بود، بیرون کشید‌؛ و به این فکر کرد که او هم مثل خدا، روی واقعی و چرک آدم‌ها را فقط در شب است که می‌تواند ببیند و آنقدر ساده ‌و فراموش‌کار است که فردا صبح که آفتاب بدمد، همه چیز را فراموش خواهد کرد.
من اما مادرم را با شعله‌ی کم‌سوی سیگار بین انگشتانش دیدم و به آتشی فکر کردم که قطره‌های بنزین چکیده‌ از موهای مادربزرگ را هراسان کرد، به صدای ساییدن‌ دندان‌ها و پوست روشنی که در هرم آتش به کبودی رفت‌. پدرم تنها کسی بود که می‌گفت جنون هم مثل مرض قند ارثی‌ست. من از ترس مجنون شدن مادر و تکرار خاطره‌ای که هر شب عین زائویی‌ که آل دیده باشد از سرم بیرون می‌پرید و گلویم را می‌چسبید، از پدر و هر چیزی که مرا یاد او می‌انداخت متنفر شدم. از چین‌های درشت روی پیشانی، بوی تند عرق‌گیر سفید، اخبار سیاسی، سرفه‌های خشک، راسته‌ی فرش فروش‌ها، واریس، تن ماهی، ژنتیک، موی دماغ، قمارخانه، گالن‌های بنزین، آلبوم عکس‌ و تماس‌های بی‌پاسخ. حتی گونه‌های دختر شهردار هم حال مرا بهم می‌زدند. هر بار بوسه‌های خشک و خشن پدرم را به یادم می‌انداختند. بلوای رسوایی‌اش‌ با معشوقه‌ی مو بلوندش‌ در شهر پیچید؛ سریع‌تر از دود سیاهی که از باغچه به آسمان رفته بود. مادرم در هاله‌ی‌ غلیظی فرو رفت؛ انگار که در سرزمین دورافتاده‌ای زیست می‌کرد و آخرین کسی که نام او را می‌دانست، فراموشی گرفته بود. روز‌ها تن ماهی می‌جوشاند و شب‌ها پی فرار می‌‌گشت. دیوار‌های گلی دالان پشت آشپزخانه نم کشیده بود، استخوان‌هایش صدای شکستن کاسه‌ی بلوری می‌داد‌ و پیراهنش بوی خمودگی قالی‌ باران خورده. شبی از توی مشمع مشکی‌ای که در زیرزمین خانه‌ی اجاره‌ایش پنهان کرده بود یک نِی کهنه بیرون کشید و بدون آنکه چیزی از نت‌ها‌ بداند شروع به نواختن کرد. بلند بلند و با صدای زبر و خش گرفته آوازی خواند که آخرین آواز محبوب پدرم از موج فراموش‌شده‌ی رادیو بود. آفتاب که دمید، میدان شهرداری را همان خاکستر آشنای روی پشت‌بام پوشانده بود. باد خاکستر را از دست‌های تاریک پدرم بلند کرد و روی شانه‌هایم نشاند. سنگین‌تر از تمام خواب‌هایی که دیده بودم چشم‌هایم را بستم و به بارانی آویزان بر میخ کنار در فکر کردم که پدرم گفته بود هدیه‌ی یک آشناست از فرنگ. فلس‌های هزار ماهی مرده در چشم‌هایم می‌چرخید.
سرم قمارخانه‌ی دود گرفته‌ی نبش شهرداری، سرم کلاس درس آقای خدابنده‌لو‌، سرم انتهای راسته‌ی فرش‌فروش‌ها، سرم دالان تنگ پشت اشپزخانه، سرم زیرزمین نمور و آواز نی، سرم پر از خاکستر مادرم بود. جمعیت مرا به عقب راند و بوی باروت تپانچه‌ی سروان اسماعیلی آخرین چیزی بود که پیش از سقوط از بلندی‌های توی سرم احساس کردم.