نقد انیمیشن inside out (2)

کنترل شدن رایلی توسط احساسات جدید به خوبی توانسته است نوجوانی را به تصویر بکشد. همه‎ی ما می‎توانیم با سکانس‎هایی که به موضوعاتی مثل: حس چندشناک بودن اول صبح، اورتینک کردن، عصبی و احساساتی شدن بی‎دلیل و شکست‎هایی که به تروماهای روحی ما تبدیل می‎شوند، می‎پردازد؛ ارتباط برقرار کنیم.
احساسات جدید شامل اضطراب، بی‎حوصلگی، حسادت و خجالت هستند و نشان می‎دهند که چگونه حتی یک حس یا تجربه‎ در شکل‎گیری یک “من” جدید ماثر هستند. درواقع یکی از پیام‌های اصلی این انیمیشن، اهمیت “همه‎ی” احساسات، حتی احساسات منفی، در رشد شخصیت است. این نشان می‌دهد که هیچ‌یک از احساسات نباید سرکوب شوند، بلکه باید پذیرفته و درک شوند.
انیمیشن به خوبی نشان می‌دهد که دوران نوجوانی چقدر پیچیده و پر از احساسات متناقض است. این می‌تواند شامل فشارهای اجتماعی، تغییرات هورمونی و هویت‌یابی باشد. احساسات باید با این چالش‌ها مقابله کنند و توازن جدیدی را در زندگی رایلی پیدا کنند.
کیفیت انیمیشن و طراحی شخصیت‌ها همچنان در سطح بالایی باقی مانده و تجربه بصری جذابی را به بیننده ارائه می‌دهد که البته از پیکسار 2024 همین انتظار هم می‎رود. یکی از شخصیت‎های پلی‎استیشن یک را می‎بینیم که مثلا کراش رایلی بوده است ولی توجه به جزئیات این طراحی بی‎نظیر است؛ طوری که دقیقا شبیه کرکترهای PS خطی راه می‎رود و یا باگ گرافیکی دارد. و یا در طراحی خجالت تلاش شده با جزئیاتی شبیه پوشاندن لباس‎های تنگ و کوچک به تن یک شخصیت بزرگ آن حس خجالت را در ظاهر نیز به مخاطب منتقل کند. رنگ‌ها با چنان حساسیتی انتخاب شده‎اند که به عمق ساید روان‎شناختی این انیمیشن نیز افزوده‎اند. برای مثال: آبی رنگ غم است و ما شخصیت ” Sadness” را نیز با همین رنگ می‎بینیم اما طبق یک تئوری علت به کارگیری رنگ آبی در طراحی موهای “Joy” این است که نشان بدهد در هر تجربه‎ی عمیق شادی، یک اندوه نهفته است. شما می‎توانید بدون غم هم شادی گزرا داشته باشید؛ احساس لذت، سرگرم شدن، بیخیال بودن… اما شادی حقیقی یک احساس عمیق و بالغ است که نیازمند شکرگزاری است و شما نمی‎توانید قدران لحظات خوب باشید مگر اینکه روزهای سخت را تجربه کرده باشید.