نقد فیلم Ikiru

فیلم به‌گونه‌ای ساختار یافته که به دو بخش مجزا تقسیم می‌شود. در نیمه دوم، روایت ناگهان به مراسم ختم شخصیت اصلی می‌پرد — جایی که همکارانش در حین یادبود و نوش‌خواری، خاطرات مشترک را مرور می‌کنند و کم‌کم به عمق دگرگونی‌ای که او در واپسین ماه‌های زندگی‌اش از سر گذراند پی می‌برند: اینکه چگونه با اراده‌ای خستگی‌ناپذیر، با بوروکراسی پیچیده و قدرت‌های کوچک محلی درافتاد تا یک گودال بی‌کاربرد را به پارکی برای کودکان بدل کند. فیلم با فلاش‌بک‌هایی آراسته شده است — گاه از خاطرات مرد و مسیر فرساینده‌ای که به بی‌احساسی و خمودگی‌اش انجامیده، و گاه از زبان همکارانش که با حیرت از شور و فروتنی ناگهانی او در ماه‌های پایانی سخن می‌گویند.

کوروساوا این داستان را بی‌آن‌که به احساسات‌گرایی یا صحنه‌های پرطنین انگیزشی پناه ببرد، با ظرافتی خویشتن‌دارانه روایت می‌کند. بازی تاکاشی شیمورا نیز آرام، درون‌نگرانه و پر از سکوت‌های معنادار است. زیستن فیلمی است لطیف، تأثیرگذار و یکی از درخشان‌ترین و محبوب‌ترین درام‌های کوروساوا.

این فیلم موفق شد جایزه بهترین فیلم را از جوایز کینِما جومپو در ژاپن دریافت کند، همچنین جایزه ویژه‌ای را از جشنواره بین‌المللی فیلم برلین از آن خود ساخت. سال‌ها بعد، هنگام اکران فیلم در انگلستان، شیمورا نیز برای دریافت جایزه بفتا نامزد شد.