کلماتی درمورد سیلوی پلات و دیوانگی

پلات در یازده سالگی شروع به نوشتن خاطراتش کرد و پس از ورودش به کالج، به عنوان ویراستار مهمان مجله‎ی مادمازل انتخاب شد و تابستانی که به دنبال این منصب در نیویورک سیتی اقامت داشت، بعد‎ها در تنها رمان او “The Bell Jar” یا همان حباب شیشه بازنمایی شد که نخستین بار با نام مستعار ویکتوریا لوکاس منتشر شد و گفته می‎شود تجربه‎ی زیسته‎ی خود او است. بازتابی از روزهایی که دچار افسردگی شده و نیز نخستین تلاش ناموفق او در خودکشی. درباره‎ی دختری زیبا، باهوش و فوق‎العاده بااستعداد که به مرور به قعر مشکلات ذهنی و واقعی‎اش فرو می‎رود. سیلویا پلات دراین شاهکار تحسین شده، با چنان ظرافتی مخاطب را به دنیای ذهنی در حال نابودی راوی داستان می برد که جنون و دیوانگی این شخصیت، کاملا ملموس وحتی منطقی وعقلانی جلوه می‎کند.
شخصیت‎های بسیاری در این رمان حضور دارند که اغلب گذرا هستند و هیچ کدام همراه شخصیت اصلی داستان یا همان “استر گرین وود” نمی‎مانند. نکته‎ی جالبی که در این رمان وجود دارد این است که هر گاه استر مرتکب رفتارهایی می‎شود که متعلق به شخصیت او نیست و احساس می‎کند از حیطه‎ی شخصیتی خود جدا شده است از نام مستعار “الی هیگین باتوم” برای خود استفاده می‎کند. خود پلات نیز در مصاحبه‎ای گفته است که گاهی احساس می‎کند دو جریان قوی مثبت و منفی در او حضور دارند که هر کدام در لحظه بر او غالب شوند، کنترل او و رفتارهایش را به دست می‎گیرند.
علاوه بر شباهت خود راوی به نویسنده، شخصیت‎های دیگری نیز در رمان حضور دارند که شاید از آن جهت که مدام سعی دارند چیزی به استر بیاموزند و در ازای حمایتی که از او می‎کنند انتظار دارند که استر شبیه آن‎ها شود، قابل تامیم به زندگی خود پلات باشند. استر شبیه شدن به آنها را نه تنها نمی‎خواهد بلکه حتی از شبیه شدن به این شخصیت‎ها می‎ترسد. بیزاری و تنفر استر از تمام شخصیت‎ها به گونه‎ای احساس می‎شود. هیچ کدام تنهایی او را پر نمی‎کنند و علی‎رغم وفور ‎آدم‎ها در جهان روایی استر، او عمیقا احساس تنهایی می‎کند. مربی او که با نام جی‎سی معرفی می‎شود با جملاتی مثل “تو باید بتوانی از یک فرد معمولی، چیز بیشتری برای عرضه داشته باشی.” احساس ناکافی بودن به او القا می‎کند و از سمت بادی ویلارد، پسری که رابطه‎ی عاشقانه‎ای با او داشته نیز ضربه می‎خورد و می‎نویسد “تمام این مدت به بی‎گناهی تظاهر کرده بود.” و از آخرین دستاویزی که به او احساس تعلق خاطر داشت نیز ناامید می‎شود.
“من هیچ چیز را هدایت نمی‎کردم، حتی خودم را. فقط از هتل به اداره و از اداره به میهمانی و از میهمانی به هتل و باز از هتل به اداره پرتاب می‎شدم، مثل یک تراموای بی‎احساس. ظاهرا من هم باید مثل دخترهای دیگر به هیجان می‎آمدم، ولی نمی‎توانستم واکنشی نشان بدهم. احساس می‎کردم بی‎تحرک و خاکی‎ام، همان احساسی که مرکز گردباد چرخان و بی‎تفاوتی، در میان محوطه‎ی پرهیاهویی دارد.”
استر دختری حساس است که از سمت جامعه، از سمت محیط کاری و حتی از سمت خانواده هیچ عشقی دریافت نمی‎کند. دختری با این شرایط در نیویورک با آدم‎هایی مواجه می‎شود که برخلاف او بدون هیچ زحمت و تلاشی، بسیار در معرض توجه هستند. گاهی از فرط احساس ناکافی بودن تلاش می‎کند شبیه آنها شود ولی به دنیای آنها نیز علاقه‎ای نشان نمی‎دهد. احساس سرخوردگی اجتماعی در او شدت می‎گیرد و در بخشی از رمان می‎نویسد “چه‎قدر وحشت‎زده‎ام. آنچنان که گویی مرا در یک گونی سیاه و بی‎هوا که راهی هم به بیرون ندارد، فروتر و فروتر می‎کنند.”