آدم بزرگا مشغول صبحتن: درمورد آلبوم The new abnormal از the Strokes

“دیگر زمان‌ها از دست رفته اند”، جولین کاسابلانکاس در آلبوم “نابهنجار جدید”(The new abnormal) می‌خواند و به تماشای ظهور یک عصر جدید می‌پردازد. این موضوعی است که خواننده گروه استروکس در آن تخصص شگفت‌انگیزی دارد: زیرا گروه او، پس از همه، قبلاً نیز در چنین وضعیتی بوده‌اند و آلبومی را در دنیایی که در حال تغییرات سریع و دراماتیک است، منتشر کرده‌اند. در سال ۲۰۰۱، این گروه نیویورکی آلبوم تحسین‌شده خود “آیا این است؟” را در حالی منتشر کرد که جهان از حملات ۱۱ سپتامبر به شدت تحت تأثیر قرار گرفته بود. آن رکورد نمایانگر یک فرار هیجان‌انگیز از وحشت و پارانویا بود که در حال ظهور بود. این آلبوم پر از آهنگ‌های پاپ با سرعت ۱۰۰ مایل در ساعت بود که با لباس‌های گاراژ-راک کثیف پوشیده شده بودند و سرودهایی مانند “آخرین شب” به عناصر ثابت شب‌های رقص آغشته به سامبوکا در سراسر جهان تبدیل شدند. آلبوم ششم مورد انتظار کاسابلانکاس و همکارانش همزمان با نوع جدیدی از فاجعه منتشر می‌شود – اما گروه را دوباره به جاذبه قدیمی‌شان بازمی‌گرداند.این آلبوم که توسط تهیه‌کننده افسانه‌ای ریک روبین تولید شده، “نابهنجار جدید” متمرکز و سرگرم‌کننده، اولین آلبوم گروه در هفت سال گذشته است، پس از دوره‌ای که اکثر افراد تصور می‌کردند آن‌ها از هم جدا شده‌اند. آخرین آلبوم کامل آن‌ها، “ماشین فرود” (Comedown Machine)، پس از یک دهه کاهش بازده برای گروه منتشر شد و فریاد می‌زد که یک تعهد قراردادی بوده است (گروه هیچ مصاحبه‌ای، عکاسی یا اجرای زنده‌ای برای تبلیغ آن انجام نداد و جلد آن را با لوگوی رکورد لیبل خود RCA زینت بخشید تا این نکته را بیشتر تأکید کند). اما از لحظه‌ای که آهنگ آغازین “بزرگ‌ترها صحبت می‌کنند” با پاپ شامپاین گیتار استراتوکاستر و بیس پرقدرت به زندگی می‌آید، واضح است که نیویورکی‌ها بر عدم تصمیم‌گیری واضح و دعواهای داخلی درباره اینکه صدای استروکس امروز باید چگونه باشد، غلبه کرده‌اند. “ما سخت تلاش می‌کنیم تا توجه شما را جلب کنیم”، کاسابلانکاس می‌خواند و واقعاً اینگونه احساس می‌شود: آهنگ اوج می‌گیرد و خواننده به فالش بلندپروازانه‌ای می‌پردازد در حالی که ملودی‌های گیتار مسری دور او می‌چرخند.