درمورد کتاب موش‌ها و آدم‌ها از جان‌اشتاین بک

میلتون و اسمال؛ پیوند عقلانیت و معصومیت‌:
رابطه جورج و لنی قلب تپنده داستان است. اشتاین‌بک لنی را با جثه‌ای عظیم، شانه‌های پهن و حرکاتی آرام توصیف می‌کند، اما ذهن او عملکردی همچون یک کودک را دارد و در داستان کودن خوانده می‌شود. او به موجودات کوچک و چیزهای نرم مانند موش‌ها، توله‌سگ‌ها و موهای زنانه علاقه دارد و علاقه‌اش به نوازش این چیزها، اغلب منجر به دردسر می‌شود.
“صورتش به یک حیوان بزرگ و آرام می‌ماند؛ همچون خرسی که به سختی حرکت می‌کند.”
لنی اغلب به صورت غیرعمد باعث مرگ موجوداتی که دوست دارد می‌شود. او توانایی کنترل قدرتش را ندارد و این ناتوانی، یکی از ویژگی‌های برجسته اوست. چالش اصلی داستان از همین ویژگی‌های لنی ناشی می‌شود؛ از صحنه‌ای که او موشی را در جیبش پنهان کرده و ناخودآگاه آن را می‌کشد:
“من نمی‌خواستم بکشمش، جورج! اون فقط خیلی نرم بود…”
این جمله، هم ناتوانی لنی در درک قدرتش را نشان می‌دهد و هم پیش‌نمایشی از فاجعه‌ای است که در پایان رخ خواهد داد.
یکی از دردسر‌های اصلی لنی که زندگی آن‌ها را به هم می‌ریزد، اتفاقی‌ست که در شهر “وید” رخ می‌دهد. لنی با دیدن لباسی قرمز که او را جذب کرده، بدون توجه به موقعیت اجتماعی و واکنش دیگران، لباس دختر را لمس می‌کند. دخترک از ترس شروع به جیغ زدن می‌کند و لنی که نمی‌داند باید چه کند، لباس را رها نمی‌کند و همین باعث می‌شود دختر و دیگران گمان کنند لنی قصد اذیت و آزار دختر را داشته است. این حادثه باعث شد آن‌ها مجبور شوند شبانه از شهر فرار کنند.
لنی نمادی از معصومیت و بی‌گناهی در دنیایی خشن است. رفتارهای او نه از روی بدخواهی، بلکه از روی سادگی و ناآگاهی است. با این حال، این معصومیت در تضاد با واقعیت‌های تلخ زندگی او قرار دارد.
جورج اما به‌رغم تظاهر به بی‌حوصلگی نسبت به لنی، عمیقاً به او وابسته است. وقتی جورج رویای مشترکشان را برای لنی تعریف می‌کند:
“ما یه مزرعه خواهیم داشت، خرگوش‌ها رو تو نگه می‌داری و هیچ‌کس نمی‌تونه اون رو ازمون بگیره.”
این امیدواری، تنها چیزی است که لنی را آرام نگه می‌دارد و جورج را به ادامه مسیر وامی‌دارد.
از دیگر شخصیت‌های داستان، “کراک”، که به‌عنوان یک کارگر سیاه‌پوست در شرایطی پر از تبعیض زندگی می‌کند، نمادی از انزوای نژادی است. او در آغل اسب‌ها، جدا از دیگران زندگی می‌کند و در بخشی از داستان می‌گوید:
“منو تو اتاقتون راه نمی‌دید چون من سیاه‌پوستم. خب، منم نمی‌خوام کسی اینجا بیاد.”
این جمله حس تلخی و انزوای اجباری او را آشکار می‌کند.
زن کورلی، که حتی نامی ندارد، تجسم زنانی است که آرزوهایشان در دنیای مردسالار نابود شده است. او می‌گوید:
“فکر می‌کردم می‌تونم یه ستاره بشم. می‌خواستم توی فیلم‌ها باشم.”
اما در عوض، او در محیطی خشن و بی‌محبت اسیر شده و ناخواسته سرنوشت خود را رقم می‌زند.