در مورد فیلم The Sinners

مایکل بی. جردن، که همواره حضورش در آثار کوگلر چشمگیر بوده، این‌بار دو شخصیت خلق می‌کند که با وجود پیوندهای ژنتیکی، تضادهای بنیادینی دارند. استک صلب و بی‌ملاحظه است، در حالی‌که اسموک درونی‌تر، تأملی‌تر و آسیب‌پذیرتر است. آن‌ها دو سوی یک سکه‌اند: برادرانی که تاریخ مشترک‌شان در نبردی درونی، بیرونی می‌شود.

اما عنصر محوری فیلم، خون‌آشامی است به‌نام رمیک ـ با بازی حیرت‌انگیز جک اوکانل ـ که با دقتی فلسفی، به قربانیان خود وعده‌ی آینده‌ای بی‌مرگ را می‌دهد. آینده‌ای که در آن، مرز میان آزادی و تسلیم، میان رؤیا و فریب، در هاله‌ای از تاریکی فرومی‌رود. رمیک و پیروانش همچون تمثیلی از نیروهای اغواگر و استعماری، در پی آن‌اند که خواست استقلال و خودمختاری برادران را به بند کشند. او از همان ابتدا می‌داند که پول و تلاش کافی نیست؛ که آزادی در میانه‌ی شب‌های جنوب، بهایی خونین می‌طلبد.

در این میان، کوگلر ثابت می‌کند که استاد دگرگونی ژانرهاست. پس از موفقیت چشمگیرش در بازآفرینی «راکی» با «کرید»، و خلق دنیای عدالت‌طلبانه و پرشکوه «پلنگ سیاه» در دل سینمای ابرقهرمانی، این‌بار وحشت را نه ابزاری صرفاً سرگرم‌کننده، بلکه بستری برای مواجهه با حقیقتی تلخ و فراموش‌شده می‌سازد. ژانر وحشت، با آزادی فرمی‌اش، امکان می‌دهد تا کوگلر از تمام پالت سینمایی‌اش استفاده کند؛ از «ناله مار سیاه» کریگ بروئر تا «نزدیک تاریکی» کاترین بیگلو؛ از فولکلور وحشت تا موسیقی جادو.

در بطن این کابوس سوزان، یکی از جنبه‌های درخشان فیلم، بهره‌گیری از موسیقی به‌عنوان نیروی محرکه‌ی روایت است؛ نه صرفاً به‌عنوان پس‌زمینه، بلکه به‌مثابه زبان دوم فیلم. کوگلر، با وسواس شنیداری کم‌نظیر، از نغمه‌های بلوز، گاسپل، و حتی قطعات تجربی، بهره می‌گیرد تا مرز میان مقدس و ممنوع، میان زمزمه‌ی دعا و ضجه‌ی گناه را درنوردد. موسیقی در «گناهکاران» همچون تعویذی است، هم شفابخش و هم تسخیرکننده؛ صدایی که هم می‌کشد و هم نجات می‌دهد. سامی، در میانه‌ی این دوگانگی، خود بدل به پیام‌آوری می‌شود که نوای گیتارش افسون‌گرتر از هر موعظه‌ای است.

از سویی دیگر، آن‌چه فیلم را از دام اغراق و افسانه‌پردازی تهی می‌سازد، ریشه‌های عمیق اجتماعی و تاریخی آن است. «گناهکاران» از خون‌آشامان برای فرار از واقعیت استفاده نمی‌کند؛ بلکه از آن‌ها بهره می‌گیرد تا نشان دهد چگونه ساختارهای قدرت، استعمار، و نژادپرستی می‌توانند چهره‌ای جاودانه و اغواگر به خود بگیرند. رمیک و پیروانش، در ظاهر جاودانه‌اند، اما در حقیقت، در چرخه‌ای بی‌پایان از بردگی و تکرار اسیر مانده‌اند. و شاید، کوگلر با بی‌رحمی شاعرانه‌ای می‌پرسد: آیا نجات از این چرخه ممکن است؟ یا تنها با آتش و مرگ می‌توان چراغی در دل شب روشن کرد؟

و در نهایت، «گناهکاران» فیلمی است که با شما باقی می‌ماند؛ نه فقط به سبب صحنه‌های خون‌آلود یا شخصیت‌های کاریزماتیکش، بلکه به سبب پرسش‌هایی که طرح می‌کند. درباره‌ی آزادی، هویت، موسیقی، ایمان، و مرزهای انسان بودن. پس اگر صدای خون را شنیدید، اگر موسیقی شما را تکان داد، بمانید تا تیتراژ پایانی. بگذارید کوگلر حرف آخرش را در گوش شما زمزمه کند.