نقد سریال Ripley: اینجا همه‌چیز به اندازه است.

یافتن سریالی به این خوبی خود یک شوک است و این واقعیت که Ripley بازگویی داستانی است که قبلاً دو بار به شکل فیلم‌های بزرگ (فیلم “Purple Noon” در ۱۹۶۰ و “The Talented Mr. Ripley” در ۱۹۹۹) اقتباس شده، موفقیت آن را حتی بیشتر حیرت‌انگیز می‌کند. زایلیان با وفاداری به منبع اصلی داستان در عین گسترش آن به شیوه‌های هوشمندانه، داستان را از نیویورک آغاز می‌کند که تام ریپلی (با بازی اسکات) از طریق کلاهبرداری‌های کوچک زندگی می‌کند؛ او بیماران پزشکان را متقاعد می‌کند که بدهی‌های معوقه دارند و سپس آنها را به آژانس جمع‌آوری بدهی جعلی خود ارسال می‌کند. تام یک مار است که در دیدرس پنهان شده و می‌داند چگونه از زوایا بازی کند. او همچنین دارای استعداد خاصی است—به دلیل هوش و خودخواهی اجتماعی—برای فرار از دردسر، همانطور که وقتی این فریب ناگهان فرو می‌ریزد، نشان می‌دهد.

در حالی که تام ریپلی مطمئن نیست که چه اقدام بعدی را انجام دهد، خوش‌شانسی به او لبخند می‌زند وقتی که یک کارآگاه خصوصی (با بازی باکییم وودباین) با او تماس می‌گیرد که برای تاجر shipping هربرت گرینلیف (با بازی کنت لونرگان) کار می‌کند. گرینلیف به اشتباه شنیده که تام پسرش، دیکی (با بازی جانی فلین) را می‌شناسد؛ او می‌خواهد تام دیکی را در ایتالیا پیدا کند، جایی که این وارث مدتی است در لوکس و تنبلی زندگی می‌کند و به عنوان یک نقاش جوان در حال تلاش است.
تام یک آفتاب‌پرست بی‌نظیر است زیرا همه چیزهایی که زیر سطح جذاب او پنهان است، خالی از طمع، بی‌رحمی و جاه‌طلبی است. اسکات با چشمانش، که به طور زیرکانه توطئه‌های در حال شکل‌گیری در سرش را منتقل می‌کند، و لبخندهای نازک و غیرقابل قبولش، بی‌رحمی فریبنده‌اش را به تصویر می‌کشد. او همزمان جذاب و ترسناک است و هرگز بهتر از این نبوده است. زایلیان نیز با نوشتار تیز و کارگردانی مطمئنش در این موفقیت به او کمک کرده است. همکاری با السویت، تصاویری تک رنگی را ارائه می‌دهد که همزمان زیبا و تهدیدآمیز است؛ زیرا این تصاویر طبیعت دوگانه شخصیت اصلی را منعکس می‌کنند که با تعامل بین جنبه‌های روشن (سطحی) و تاریک (داخلی) او تعریف می‌شود.
نویسنده و تصویربردار (به همراه طراح تولید دیوید گروپمن و آهنگساز جف روسو) مجموعه‌ای از لذت‌های زیبایی‌شناختی را ارائه می‌دهند: قاب‌بندی ماهرانه‌ای که در آن تام همواره از فواصل بیگانه در راهروها و درها دیده می‌شود؛ دیدگاه‌های نمادین مکرر از آینه‌ها، آب، مجسمه‌های رومی و نقاشی‌های کاراواجو که دیکی عاشق آنهاست و تام نیز به آنها علاقه‌مند می‌شود؛ و تعداد زیادی صحنه‌های بازیگوش دقیق که بین کلمات نوشته شده و گفتاری، واقعیت و تخیل برش می‌زنند.

ریپلی تام را به شهر ساحلی شگفت‌انگیز آترانی در ایتالیا دنبال می‌کند، جایی که او به زندگی دیکی، با بی‌توجهی و خودخواهی‌اش، نفوذ می‌کند و همچنین نامزد دیکی، مارژ (با بازی داکوتا فانینگ) را که در حال نوشتن یک کتاب سفر خودمحور درباره این منطقه است، ملاقات می‌کند. مارژ نسبت به تام محتاط است، به ویژه به این دلیل که مشکوک است دوستی او با دیکی حاوی جنبه‌های مالی و همجنس‌گرایانه باشد. فیلمنامه‌های زایلیان به طور هوشمندانه این زیرمتن‌ها را مطرح می‌کنند—همان‌طور که خود تام نیز عمداً این کار را انجام می‌دهد—در حالی که به وضوح نشان می‌دهند که این شخصیت تنها یک حس سوزان و سیری‌ناپذیر برای آنچه ندارد دارد: ثروت، مقام و رضایت از برتری بر کسانی که خود را بالاتر از او می‌دانند. برای ارضای این اشتیاق نیاز به یک رشته بی‌پایان از کلاهبرداری‌های لجستیکی، احساسی و روان‌شناختی است. خوشبختانه برای او، تام استاد حرفه‌اش است و بخشی از هیجان سریال، تصویر زایلیان از ترفندهای موضوعش است که هم به طور ماهرانه‌ای پیش‌بینی شده و هم—در صحنه‌های طولانی و متدیک قتل و پوشش‌های بعدی—به طور آنی و با جزئیات هوشمندانه طراحی شده است.
تام به سرعت خود را در زندگی دیکی جا می‌زند و از بی‌توجهی او بهره‌برداری می‌کند. دیکی ابتدا نسبت به تام سردرگم است، اما در نهایت متوجه می‌شود که تام در تلاش است تا زندگی او را تحت کنترل بگیرد. این داستان نه تنها درباره کلاهبرداری بلکه درباره هویت و اشتیاق تام برای زندگی‌ای است که هرگز نمی‌تواند داشته باشد. در نهایت، تنش‌های بین شخصیت‌ها و پیچیدگی‌های روابط آنها باعث ایجاد یک داستان جذاب و پرهیجان می‌شود که بین واقعیت و فریب حرکت می‌کند.