نقد فیلم Babygirl

پرتره‌ی زنی در میانه‌ی اقتدار و تمنا:
“رُمی” (با بازی نیکول کیدمن) زنی‌ست در اوج قدرت و موفقیت؛ مدیر عامل یک شرکت فناوری، باهوش و خونسرد که به ظاهر همه چیز دارد. در نخستین سکانس، رُمی را در هم‌آغوشی با همسرش (با بازی آنتونیو باندراس)، کارگردان تئاتر، می‌بینیم. پس از زمزمه‌های عاشقانه‌، رُمی در سکوت، به اتاق دیگر می‌رود و با شور و حرارتی سرکوب‌شده، به پورن آنلاین و خودارضایی پناه می‌برد. در ورای زنی که همسرش را، دختران نوجوانش را، شغلش را، خانه و خانواده‌اش را عمیقا دوست می‌دارد‌، زنی نه سرخورده، که در تقلای رسیدن به رضایت درونی، به ویژه رضایت جنسی، می‌بینیم؛ رضایتی که با وجود رابطه‌ی عاشقانه‌ای‌ که فرصت ابراز را به او می‌دهد، همچنان از او گریزان است. رُمی حتی زمانی که در بستر، آشکارا خواسته‌هایش را بیان می‌کند، به شرم و ناکامی می‌رسد.
در میانه‌‌ی این کشمکش درونی رُمی، سموئل (با بازی هریس‌ دیکینسون) به‌عنوان کاراموز شرکت رُمی، به داستان وارد می‌شود؛ مردی جوان که در نگاه رُمی ترکیبی‌ست‌ از اعتماد‌به‌نفس، اغواگری و بی‌پروایی خام. نخستین مواجه‌شان در خیابان است، وقتی سموئل سگی وحشی را مهار می‌کند. چیزی در آن لحظه‌ی رام کردن، رُمی را جذب خود می‌کند؛ آن سلطه‌ای‌ که نه‌تنها فیزیکی، بلکه کنترلی‌ست بر آنچه سرکش و رهاست. کمی بعد، در دفتر کار، سموئل در معرفی گروهی کارآموزان، جسارتی کلامی از خود نشان می‌دهد و نیز در گفت‌وگویی خصوصی با رُمی، با لحنی طناز می‌گوید که آن‌چه رُمی در حقیقت طالب آن است، نه قدرت سلطه، که لذت تحت سلطه بودن است. نامناسب است، بله؛ اما نادرست نیست. در یک دورهمی کاری در بار، سموئل برایش لیوانی شیر می‌فرستد. رُمی آن را سرمی‌کشد؛ بی آنکه حتی خودش بداند چرا. در سکانس‌های بعد، همچون بچه‌گربه‌ای رام‌شده، روی زانوهایش خم می‌شود و شیر را از یک نعلبکی می‌نوشد؛ اینبار از علت آگاه و شاید حتی بتوان گفت راضی است، و این تازه آغاز بازی‌ست؛ اغواگری خام سموئل، و رُمی، زنی که به قدرت خو کرده و حالا در نقش کسی ظاهر می‌شود که با رضایت، اختیار را واگذار می‌کند.