نقد فیلم دانه انجیر معابد از محمد رسول اف

البته، رسول‌اف از کتاب بازی چخوف با آن اسلحه و ناپدید شدن مرموزش استفاده می‌کند – که همزمان با دستگیری یک دوست دانشجویی ریزوان رخ می‌دهد – و زندگی خانوادگی آن‌ها را به کلی از محور خود خارج می‌کند. شکاف‌ها شکل می‌گیرند: پدر محافظه‌کار مجری رژیم است؛ دختران مدرن‌فکر به شدت در حال پیگیری اعتراضات رو به افزایش در تهران هستند؛ و نجمه در وسط گیر کرده و سعی دارد بفهمد چرا آنچه در اخبار تلویزیونی می‌شنود دیگر با تجربیات واقعی‌اش همخوانی ندارد.
این تمثیل تند برای ایران به طور کلی هرگز بر درام غلبه نمی‌کند. رسول‌اف دینامیک‌های خانوادگی را به شکلی روان و قابل ارتباط حفظ می‌کند، تا زمانی که آن‌ها در یک عمل نهایی که به سمت باروک می‌رود، از شهر فرار می‌کنند. ویرایش زیبا و اندرو برد به طرز بی‌نقصی ما را از یک دیدگاه به دیدگاه دیگر منتقل می‌کند و نورپردازی حساس پویا آقابابایی لحظاتی از تنش را با sensuality شکسته ارائه می‌دهد.
رسول‌اف دامنه فیلم را با تصاویر واقعی از تیک‌تاک درباره خشونت وحشیانه پلیس علیه معترضان گسترش می‌دهد. خون‌ها پیاده‌رو را لکه‌دار می‌کنند، بیمارستان‌ها پر از جوانان آسیب‌دیده، بسیاری از آن‌ها زنانی هستند که علیه حجاب اجباری تجمع کرده‌اند. ریزوان و سنا از VPN استفاده می‌کنند تا به جنبش آزادی در حال افزایش متصل بمانند (به طرز بدنامی، رژیم ایران به شورش‌های 2019-2020 کشور پاسخ داد و قطع اینترنت به مدت یک هفته را اعمال کرد).
همانطور که یک کارت عنوان افتتاحیه توضیح می‌دهد، انجیر مقدس مورد نظر دانه‌های خود را به شاخه‌های درختان همسایه منتقل می‌کند، شاخه‌هایی را به زمین شلیک کرده و به آرامی زندگی میزبان خود را خفه می‌کند – تمثیلی برای دستگاه دولتی که نیازی به توضیح ندارد. این فیلم هیجان‌انگیز و شجاعانه با اره برقی به آن حمله می‌کند.