در مورد نینا سیمون، یک افسانه

نینا در سال‌های ابتدایی زندگی خود را خواننده نمی‌دانست. رویای او یک پیانیست کلاسیک شدن بود؛ و استعداد او فراتر از موسیقی. پس از فارغ‌التحصیلی از دبیرستان در سال ۱۹۵۰ با هزینه‌ای که توسط جمعیت محلی فراهم شده بود به مدرسه‌ی هنرهای نمایشی جولیارد در نیویورک فرستاده شد. تابستان ۱۹۵۰ را گذراند تا برای پذیرفته شدن در موسسه‌ی موسیقی معتبر کرتیس‌ فیلادلفیا آماده شود. خانواده‌ی او حتی به امید پذیرفته شدن سیمون به فیلادلفیا نقل مکان کرده بودند. اما علی‌رغم یک آدیشن خوب، سیمون پذیرفته نشد. رد شدن ضربه‌ی بزرگی بود. اگرچه طبق گفته‌ی‌ زندگی‌نامه‌نویس او، Nadine Cohodas، نینا در آدیشن دوم نیز حضور یافت؛ درحالی که توسط یکی از حرفه‌ای‌ترین اساتید مدرسه‌، ولادیمیر سوکولوف، آموزش دیده بود، اما مجددا موفق به گرفتن پذیرش نشد. در سال‌های بعد، او ادعا کرد که این رد شدن انگیزه‌ی نژاد‌پرستی داشته است.
پس از این اتفاق، نینا از آرزوی نوازنده‌ی کلاسیک شدن دست کشید.
“متاسفم که اولین پیانیست کلاسیک سیاه‌پوست جهان نشدم. فکر می‌کنم در آن صورت خوشحال‌تر می‌بودم.”
ناامیدی بزرگی بود ولی همین باعث شد که او موقعیت خارق‌العاده‌ش را به عنوان یکی از مشهورترین موسیقی‌دانان و خوانندگان عصر خود بازیابد‌.
سیمون در تابستان ۱۹۵۴ شروع به نوازندگی پیانو در یک بار محلی به ازای ۹۰ دلار در هفته کرد. کاری که هیچگاه مورد تایید مادر او قرار نگرفت. نینا در زندگی‌نامه‌اش، I put a spell on you، می‌نویسد: “ برای مادرم هیچ تفاوتی با کار در شعله‌های جهنم نداشت.” نام مستعار نینا سیمون نیز از اینجا، برای اطمینان از باخبر نشدن مادرش، آغاز شد.
در آغاز، موسیقی‌های محبوب را با قطعات کلاسیک ترکیب می‌کرد و از این جهت رضایت مخاطبان را کسب می‌کرد. هنگام ضبط اولین آلبوم به این باور رسیده بود که چندان هم اهمیتی ندارد که یک خواننده‌ی مشهور شود؛ همچنین معتقد بود موسیقی عامه‌پسند او را از جاه‌طلبی‌های موسیقی  کلاسیک‌اش منحرف می‌سازد‌.