نقاشی در آستانه بی‌نهایت از ون گوگ، ۱۸۹۰

سری خم شده و دستانی که برای پنهان کردن صورت مشت شده‌اند. این یک تصویر از ترس، خشم و ناامیدی بود. ون گوگ این تابلو را دو ماه قبل از خودکشی‌اش در یک روز ماه مه کامل کرد. او نسخه‌ای از تصویری که در سال ۱۸۸۲ با تکنیک چاپ سنگی کشیده بود را این بار به صورت رنگ روغن طراحی کرده بود.
“بیمار بودم، سرم خسته، روحم ناامید و بدنم در درد بود.” او حال روحی‌اش را با این کلمات در نامه‌ای توصیف کرده بود. با توجه به این کلمات و اینکه او تابلو را در بیمارستان روانی سن رمی کشیده است، می‌توان گفت که این تابلو بازتابی از حال روحی اوست که به خودکشی‌اش منجر شد.”هر کس که دلش می‌خواهد ناراحت باشد، من از غم خسته‌ام. من می‌خواهم به اندازه‌ی چایرفتی در روز بهار شاد باشم.” او همچنین در نامه‌ای دیگر این کلمات را به کار برد، اما نشد.