نقد فیلم Manchester by the sea

در شاهکار 2011 او، «مارگارت»، یک معلم تلاش می‌کند تا یک دانش‌آموز را متقاعد کند که هندسه به زندگی او مربوط است، می‌پرسد: «آیا تا به حال در یک موقعیت جدید قرار نگرفته‌ای و متوجه شده‌ای که پس از غلبه بر مشکلات آن، یک مجموعه جدید از مهارت‌ها و تجربیات جدید به دست آورده‌ای؟» دانش‌آموز، که یک قهرمان لونرگان است، می‌گوید نه، و سپس او یکی از این تجربیات را دارد. لی، از منچستر، خیلی شبیه است. شخصیت‌های لونرگان از آن دسته افرادی نیستند که به طور ارادی تغییر کنند، مهم نیست چقدر ضروری باشد. بنابراین او سناریوهایی را ترسیم می‌کند که در آن‌ها ممکن است مجبور شوند. جهان می‌تواند آن‌ها را جدید کند.

لونرگان سه فیلم را کارگردانی کرده است، اما او ابتدا به عنوان نمایشنامه‌نویس پشت آثار کلاسیک تیز و مشاهده‌گرانه مانند «این جوانی ما است» شناخته شد. سپس به عنوان نویسنده فیلمنامه برای استخدام کار کرد، معروف‌ترین نوشتن «تحلیل این» و دکتر کردن فیلمنامه «دار و دسته نیویورکی». فیلمنامه‌های او برای دیگران شما را برای کارهای خودش آماده نمی‌کنند، حتی نمایشنامه‌های او نیز که بویانی از ناحیه بالای شرق نیویورک را دارند که فیلم‌هایش، بیشتر در جاهای دیگر قرار دارند، ندارند. به عنوان نمایشنامه‌نویس، او همانطور که هیلتون آلس گفته است، «شاعر بورژوازی نه چندان بالا» است. هر یک از فیلم‌های او، از سوی دیگر، درباره غم و اندوه است.

هر یک به شکلی متفاوت به آن می‌پردازد. شما می‌توانید «منچستر» را بین دو فیلم قبلی لونرگان در نظر بگیرید، از نظر بلندپروازی و موضوع. «می‌توانید روی من حساب کنید» به بررسی آشتی دردناک یک خواهر و برادر بالغ می‌پردازد. «مارگارت» یک حماسه درام پس از 11 سپتامبر است که در نیویورک سیتی می‌گذرد. به طور مستقیم در مورد بحران اخلاقی یک نوجوان است که احساس می‌کند مسئول مرگ یک عابر پیاده است. اما بوم لونرگان گسترده است: «مارگارت» پر از برش‌های دور، مشاهده‌گرانه به شهر – بلند، آشفته، بحث‌برانگیز، زنده. بخشی از آن درباره چگونگی ادامه زندگی است، چقدر بحران اخلاقی بزرگ در طرح بزرگ چیزها کوچک به نظر می‌رسد. اما همچنین درباره نیاز ما به این بحران‌ها است که به ما می‌گویند که کی هستیم و چگونه زندگی می‌کنیم. «مارگارت» یکی از فیلم‌های بزرگ قرن 21 است – و تقریبا اکران نشد. در سال 2005 فیلم‌برداری شد اما به مدت شش سال در حالت تعلیق قرار گرفت، به لطف یک فرآیند ویرایش طولانی (برخی می‌گویند بیش از حد) و یک دعوی حقوقی طولانی با همکار تولید کننده گری گیلبرت.

«منچستر» کوچکتر از «مارگارت» اما بزرگتر از «می‌توانید روی من حساب کنید» است. وقتی لی به خانه‌اش در منچستر فراخوانده می‌شود، چیزهایی برای مراقبت وجود دارد: یعنی خانه برادرش و، به طور مرتبط، خواهرزاده‌اش پاتریک، یک دبیرستانی با تعهدات ورزشی بیش از حد و دوست‌دخترهای بیش از حد برای خودش. ارواحی برای اجتناب وجود دارد، البته – یک همسر سابق، رندی (میشل ویلیامز)؛ یک گورستان؛ و بسیاری از افرادی که او قبلاً می‌شناخت، چهره‌هایی که یا شک و تردید یا دلسوزی را اعلام می‌کنند.

این یک فرضیه ساده لونرگان است، به شکلی ساده که مختص لونرگان است: یک رویداد شخصیت‌ها را به هم می‌آورد، و بقیه فیلم صرف نشان دادن فشارهای گوناگونی می‌شود که تهدید به جدا کردن آن‌ها می‌کنند. «منچستر کنار دریا» با تراژدی مشخص شده است. یک تراژدی در معنای کلاسیک آن نیست، اما مت دیمون، که ایده این فیلم را با جان کرازینسکی مطرح کرده، گفته است: «من هرگز نتوانستم از خواندن این فیلمنامه بدون گریه کردن بگذرم، و هرگز نتوانستم از هیچ نسخه‌ای از هر برش این فیلم بدون گریه کردن بگذرم. این به طرز بی‌نظیری دل‌خراش است. این یکی از زیباترین چیزهایی است که تا به حال با آن روبرو شده‌ام.»

یکی از حالت‌های رفتاری مورد علاقه لونرگان، پاسخ ناامیدانه به شکست است – چیزی که فیلم‌های او پر از آن است. تماس‌های قطع شده، برای مثال. ممکن است هیچ‌کس در جهان لونرگان آداب صحیح تلفن نداشته باشد: بسیاری از تماس‌ها در فیلم‌های او به دعوا تبدیل می‌شوند. نمادگرایی واضح است – به ویژه در «منچستر»، که در مورد مشکلات لی در بیان خود به دیگران است. اما وقتی که به آن انگشتان کوفته، یخچالی که بیش از حد پر شده و بسته نمی‌شود، و یک برانکارد که در طول غم‌انگیزترین صحنه فیلم به درستی فرو نمی‌رود اضافه کنید، متوجه می‌شوید که در حال تماشای جهانی هستید که کاملاً از نیازها و رنج‌های احساسی مردم جدا شده است.

این ترسناک به نظر می‌رسد. برای لونرگان، این یک واقعیت زندگی است. لونرگان به طریقی دیدگاه خود را به صفحه نمایش و صحنه ترجمه می‌کند بدون اینکه ما را موعظه کند یا شخصیت‌هایش را به عنوان زبان‌های روز خود تبدیل کند. او سؤالات قدیمی را به شکلی تازه می‌پرسد، صرفاً از طریق فرم دراماتیک. پس چه می‌شود اگر نتوانیم تغییر کنیم و هرگز از زخم‌های خود گذر نکنیم؟ در دنیای لونرگان، درام آن چیزی نیست که هنگام تغییر رخ می‌دهد، بلکه صرفاً نتیجه‌ای از بودن شماست.