نقد فیلم The Brutalist

وقتی برادی کوربت، کارگردان و نویسنده فیلم، در مراسم گلدن گلوب برای فیلم «بروتالیست» دومین جایزه شب را دریافت کرد، با جسارتی خاص به دوربین نگاه کرد و گفت: «حق تصمیم نهایی باید با کارگردان باشد.» این درخواست جسورانه او توجه بسیاری را به خود جلب کرد، چرا که بسیاری از فیلمسازان با چالش‌های مشابهی درگیر هستند؛ جایی که باید بین دیدگاه هنری خود و خواسته‌های تولیدکنندگان، که اغلب حق نهایی تصمیم‌گیری را دارند، تعادل برقرار کنند. کوربت در ادامه اضافه کرد که نظر او ممکن است در دورانی که استودیوها تمایل به پروژه‌های محتاطانه و کم‌ریسک دارند، «جنجال‌برانگیز» به نظر برسد. شاید این زمان عجیبی برای چنین درخواستی بود—در حالی که او برای خلق یکی از بهترین فیلم‌های سال مورد تقدیر قرار گرفته بود—اما کوربت در مصاحبه‌هایش به وضوح اشاره کرده که ساخت «بروتالیست» چقدر دشوار بوده است. خود فیلم نیز تجربه‌ای مشابه را به تصویر می‌کشد؛ نگاهی گسترده اما بی‌پرده به موفقیت‌ها و چالش‌های خلق هنر شخصی در یک سیستم سرمایه‌داری.

مشکلات تولید کوربت همچنین در طول فیلم مشهود است—نکته‌ای که احتمالاً بسیاری از تماشاگران از قبل به آن توجه کرده‌اند: مدت زمان فیلم. «بروتالیست» بسیار طولانی است—۲۱۵ دقیقه، با یک وقفه ۱۵ دقیقه‌ای که فیلم را عملاً به دو بخش ۱۰۰ دقیقه‌ای تقسیم می‌کند. این تقسیم‌بندی نه‌تنها برای کسانی که نیاز به استراحت دارند مفید است، بلکه از نظر موضوعی نیز هدفمند است. بخش اول فیلم زندگی لاسلو توت (با بازی آدرین برودی)، معمار مجارستانی و بازمانده هولوکاست را دنبال می‌کند که پس از جنگ جهانی دوم به ایالات متحده مهاجرت می‌کند و با کمک یک حامی ثروتمند، به تدریج برای کارهایش شناخت پیدا می‌کند. در بخش دوم، توت بیش از پیش با محدودیت‌هایی که در آن فعالیت می‌کند، احساس بیگانگی و ناامیدی می‌کند.